Podczas spacerów po parkach i lasach dostrzegamy piękno przyrody – zarówno w jej majestacie, jak i w najsubtelniejszych detalach. Szczególnie w ciepłe, jesienne dni, wśród wilgotnych zarośli, krzewów i traw można dostrzec misternie utkane pajęczyny – mniej lub bardziej rozpięte – niejednokrotnie ozdobione idealnie uformowanymi kroplami rosy. Pajęcze konstrukcje choć są symbolem kruchej ulotności i duchowej refleksji budzą podziw ze względu na swoją wytrzymałość. W swojej podstawowej funkcji pajęczyny pełnią rolę sieci łownych, ale oprócz tego służą jako ochrona dla jaj pająków, umożliwiają zwinne poruszanie się w przestrzeni oraz komunikację między ich twórcami. Przyrodnicze znaczenie pajęczych konstrukcji jest nam znane już od dzieciństwa, podobnie jak ich lepka, śliska, a czasem szorstka faktura. Nie każdy jednak wie, co stanowi podstawową jednostkę budulcową pajęczyn i jakie zjawiska fizykochemiczne sterują procesami zachodzącymi na ich powierzchni. Czy to magia sprawia, że krople rosy rozwieszone na jesiennych pajęczynach mają tak doskonale kulisty kształt? W pajęczej sieci oraz każdej kropli rosy odzwierciedla się zaczarowany świat, w którym chemia i fizyka ściśle i subtelnie współgrają.
